O Wing Tsun

Krótka historia kung fu

Sztuki walki, a wśród nich kung fu, od zawsze były nieodłącznym elementem kultury i cywilizacji państw Dalekiego Wschodu. Dlatego też historia kung fu jest niemal tak samo długa, jak historia cywilizacji tamtego rejonu świata.

Początkowo techniki walki były wykorzystywane głównie do obrony przed zwierzętami, jednak z czasem coraz większego znaczenia nabierała samoobrona przed drugim człowiekiem. Na podstawie wcześniej zdobytej wiedzy na temat rodzajów broni, anatomii człowieka, taktyki walki, a także tańca, z biegiem lat zaczęły powstawać pierwsze układy ruchów, nazywane ćwiczeniami formalnymi, a obecnie bardziej znane jako formy. Do dziś obecne są one niemal w każdym stylu kung fu i stanowią one podstawę większości koncepcji walki.

Przez długie lata władcy cenili sobie wiedzę mistrzów sztuk walki, znajdując dla niej liczne praktyczne zastosowania. Jednak z czasem coraz większą wagę przywiązywano do umiejętności posługiwania się różnymi rodzajami broni oraz do znajomości taktyki. Dla władców nie było już tak bardzo istotne, żeby żołnierze potrafili skutecznie bronić się w walce wręcz. Spadek znaczenia tego rodzaju umiejętności omal nie doprowadził na początku naszej ery do zaniknięcia sztuk walki.

Sztuki walki narodziły się w klasztorze Shaolin

Lepsze czasy nadeszły dzięki dwóm postaciom: Hua Tuo i Da Mo. Pierwszy z nich był chińskim lekarzem żyjącym II i III wieku n.e. Hua Tuo uważany jest za pioniera tradycyjnej chirurgii oraz mistrza akupunktury. Pacjentom zalecał opracowany przez siebie zestaw ćwiczeń wuqinxi oparty na ruchach pięciu zwierząt–żurawia, małpy, jelenia, niedźwiedzia i tygrysa.

Ponad wiek później w dolinie pod szczytami Shaoshih cesarz Su Wen z północnej dynastii Wei (220r. – 265r.) rozkazał wznieść klasztor dla mistrza Bhadry. Budowla została nazwana „Młodym Lasem”, czyli po chińsku Shaolin si, dziś powszechnie znany jako kolebka kung fu. Po wielu latach istnienia klasztoru, ok. 527 roku przybył do niego mnich z Indii. Pochodzący z książęcego rodu buddyjski mistrz o imieniu Bodhidharma w kronikach wspominany jest również pod imionami But Tor, Dat Mor lub właśnie Da Mo.

To on wprowadził do rutyny klasztoru naukę sutr, higieny i medycyny oraz, co najważniejsze, naukę technik wywodzących się z wuqinxi , czyli ćwiczeń opracowanych przez żyjącego kilka wieków wcześniej lekarza Hua Tuo. Celem tych ćwiczeń miało być opanowanie własnego ciała. Chociaż nie zawierały one elementów walki i bardziej przypominały jogę, to były pierwszym krokiem w stronę wprowadzania treningu fizycznego, najpierw w Shaolin si, a potem w innych klasztorach.

Wyuczone techniki z czasem zaczęto stosować w walce. Mnisi z klasztoru Shaolin stali się znani ze swoich niezwykłych umiejętności posługiwania się kijem w walce. Oprócz tego zasłynęli z rozwinięcia metod walki wręcz. Techniki zostały zaczerpnięte z obserwacji przyrody. Wzorowano się na ruchach tygrysa (techniki rozwijały układ kostny), lamparta (zwiększały siłę), węża (uczono się od niego giętkości i energii wewnętrznej qi), żurawia (ćwiczenia wzmacniały układ nerwowy i ścięgna) oraz mitycznego smoka , który symbolizował on doskonałość duchową. Z biegiem czasu liczba zwierząt, których ruchami się inspirowano zwiększyła się do dziesięciu.

Wszystkie ćwiczenia stanowiły spójny system, a codzienny trening oraz twarde życie klasztorne dawały niespotykane efekty. Skuteczność w walce przyniosła mnichom z Shaolin Si ogromną sławę, która z biegiem lat obrosła licznymi legendami. Jedna z nich opowiada o tym, w jaki sposób testowano umiejętności mnichów. Podobno egzaminowany wchodził do Pawilonu Archatów, gdzie stało 36 drewnianych manekinów, a każdy z nich był przygotowany do zaatakowania adepta jedną z 36 technik. Aby zdać egzamin należało przejść przez pawilon, broniąc się i atakując poprawnie wszystkie manekiny. Przez długi czas przewaga twardej szkoły walki z klasztoru Shaolin si i była niepodważalna. Jednak stare, często skostniałe formy oraz rosnąca konkurencja powoli poddawały w wątpliwość słuszność tej dominacji. Najbardziej aktywne okazały się style wyrosłe w środowiskach taoistycznych, zwłaszcza ze sławnego ośrodka z góry Wudang.

Konkurencja dla styli kung fu z Shaolin

Na czym polegała opozycja szkół z góry Wudang? O ile w stylu Shaolin quan największą wagę przywiązywano do siły i umiejętności ataku, o tyle w szkołach z Wudangu kładziono nacisk na zwinność i odporność na ciosy. Głoszono teorię, że szybkie i długie ruchy mogą zostać odparte wolnymi i miękkimi. W przeciwieństwie do Shaolin quan, który opierał się na pracy zewnętrznej, szkoły Wudang podkreślały wagę„pracy wewnętrzną, której celem było wzmocnienie trzech czynników: jing – esencji życia, qi – energii wewnętrznej oraz shen – ducha.

Zhang Sanfeng jest uważany za pioniera wielu styli miękkich, w tym bardzo popularnego taiji quan. Techniki walki wypracowane w górach Wudang były pilnie strzeżone i przekazywane jedynie niewielkiej grupce praktykujących. Ta tajemniczość omal nie doprowadziła do zupełnego wymarcia stylu, bo jako mało rozpowszechniony i nigdzie nie opisany, łatwo mógł zaginąć, gdyż nieliczni mistrzowie często umierali bez następców. Obok Shaolin i Wudang w Chinach powstał jeszcze jeden ważny ośrodek sztuk walki. Był nim zespół buddyjskich klasztorów na górze Emei w południowym Sichuanie.

W tym chronologicznie najmłodszym ośrodku zostały połączone zalety twardej”tradycji z Shaolin z miękkością” charakterystyczną dla szkół z gór Wudang. W rezultacie style powstały w tym ośrodku były kombinacją ruchu i bezruchu, ćwiczeń wewnętrznych i zewnętrznych. Jednak największy nacisk kładły na zręczność i praktyczną umiejętność walki. Trudne czasy dla sztuk walki Trzy opisane ośrodki rozwijały się harmonijnie przez kilka wieków aż do powstania chłopskiego, które w 1644 roku obaliło dynastię Ming.

Po objęciu władzy przez dynastię Qing edyktem cesarskim zakazano uprawiać sztuki walki, ponieważ obawiano się „nadludzkiej” siły mnichów. Aby zachować sztukę Shaolin postanowiono rozpropagować ją potajemnie wśród ludzi świeckich, co spowodowało, że przekaz został zachowany. Kolejnym trudnym okresem dla sztuk walki był czas po pierwszej i drugiej wojnie opiumowej (1839 i 1856) pomiędzy Chinami i Wielką Brytanią. Walka z zachodnimi wojskami uświadomiło chińczykom, że tradycyjne metody walki są w takich starciach bezużyteczne.

Na początku XX wieku, po upadku dynastii Qing, sztuki walki powoli zaczęły się odradzać, ale rozwój ten znowu został zakłócony przez historię. W 1928 wielokrotnie w swoich dziejach atakowana świątynia Shaolin została ostatecznie zniszczona. Zginęło wówczas wielu mnichów, a znaczna część tekstów dotyczących sztuk walki spłonęła. Po tym wydarzeniu rząd chiński podejmował próby odbudowania wartości sztuk walki, ale II wojnie światowej komuniści zakazali treningów tradycyjnych sztuk walki, poza pozbawionym wartości bojowych stylem Wushu. Odrodzenie nastąpiło dopiero dzięki rozpropagowaniu na cały świat sztuk walki przez Bruce Lee. Gdy zaczęły one stawać się coraz bardziej popularne na Zachodzie, mistrzowie-emigranci zaczęli przekazywać swoją wiedzę wcześniej przekazywaną w tajemnicy z pokolenia na pokolenie osobom spoza Chin.

Narodziny i popularyzacja Wing Tsun Kung Fu

Sztuki walki, które miały swój początek w klasztorze Shaolin często obrastają legendami. Nie inaczej jest w przypadku Wing Tsun Kung Fu. Fakty historyczne opisujące powstanie tej sztuki walki mieszają się z przekazami ustnymi, które przez lata mogły zostać przekształcone. Prezentujemy najbardziej prawdopodobny przebieg zdarzeń, który mógł przyczynić się do powstania Wing Tsun Kung Fu, koncepcji nastawionej przede wszystkim na samoobronę.

Burzliwe początki Wing Tsun Kung Fu w klasztorze Shaolin

Twarde zasady nauczania kung fu w klasztorze Shaolin oraz skuteczność takiego przekazywania wiedzy rozsławiła ten ośrodek na całe Chiny. W efekcie, kiedy władze popadły w konflikt z Mandżurami, zaczęły szukać pomocy właśnie u mnichów. Na zlecenie cesarza najbardziej d oświadczeni seniorzy klasztoru dostali rozkaz stworzenia nowego, efektywnego sposobu walki, który można by było przyswoić w stosunkowo krótkim czasie (wtedy nauka kompletnego systemu trwała ok. 18 lat).

Do tego zadania została wyznaczona trójka doświadczonych mistrzów: Miu Hin (Miao Hin), ekspert od mieczy motylowych, Chi Shin (Gee Shin) znawca kija smoka oraz Ng Mui (czyt. Gim Moi) specjalizująca się w chińskim boksie.

Przystępując do pracy mnisi oparli się zarówno na szkołach sztuk walki wewnętrznych”jak zewnętrznych. Brali pod uwagę wady i zalety dotychczasowych systemów kung fu wybierając z nich najlepsze założenia, najbardziej skuteczne i przydatne techniki. W ten sposób stworzyli zasady i program treningowy, który wymagał jedynie kilku lat treningu. Tymczasem jednak klasztor był w poważnym zagrożeniu. Rząd Manchu czując zagrożenie z jego strony wysłał wojsko, by zaatakować mnichów. Nie udało się.

Kolejny napad jednak zainicjowany przez Chan Man Wai, najwyższego urzędnika cywilnego oraz mnicha Ma Ning Yee okazał się skuteczny. Podłożenie ognia oraz jednoczesny atak wojsk z zewnątrz spowodował zniszczenie klasztoru zanim system został dopracowany.

Kung fu, które stworzyła kobieta

Z pożaru klasztoru uratowało się tylko pięć osób. Wśród niech była przełożona klasztoru Ng Mui (mistrzyni stylu białego żurawia), opat Chi Shin (Gee Shin), opat Pak Mei (Pak Mee), mistrz Fung To Tak (Fung Do Tak) oraz mistrz Miu Hin (Mio Hin). Obecnie określa się ich mianem Pięciu Starszych. Ng Mui schroniła się w świątyni Białego Żurawia (Bak Hok Koon) na górze Tai Leung, gdzie dopracowała system. Traf chciał, że w okręgu, gdzie zamieszkała, zetknęła się z technikami walki, które były zupełnie inne, innowacyjne i praktyczne. Jako kochająca kung fu mistrzyni wciąż rozwijała się i udoskonalała swoje techniki, dlatego postanowiła połączyć poznane wcześniej elementy z zupełnie nowymi. To natomiast doprowadziło do powstania zupełnie nowej koncepcji kung fu, która pó źniej zyskała miano Wing Tsun.

Mniszka Ng Mui spotyka Wing Tsun

U podnóża góry Tai Leung, oprócz mniszki ukrywał się przed prześladowaniami Mandżurów również Yim Yee, członek organizacji Hung, wraz z córką Yim Wing Tsun. Założyli mały kram, w którym sprzedawali tofu. Yim Wing Tsun była bystrą i dzielną dziewczyną, zaręczoną z Leung Bok Chauem, handlarzem solą z Fujian. Legenda barwnie opowiada drogę do ich ślubu. Mówi o pewnym szefie lokalnego gangu, który chciał Yim Wing Tsun zmusić do ożenku. W rezultacie ona i jej ojciec znale źli się w poważnym niebezpieczeństwie.

Ojciec w obawie o życie córki i swoje, zgodził się na to małżeństwo. Poprosił jednak o czas, aby zgodnie z tradycją poinformować obecnego narzeczonego Wing Tsun o zerwaniu zaręczyn. Z uwagi na duże odległości między obojgiem miało to potrwać nawet rok. Ng Mui dowiedziała się o tym i zlitowała się nad Wing Tsun. Zgodziła się uczyć ją stworzonej przez siebie sztuki walki, aby ta mogła obronić się przed gangsterem. Wing Tsun udała się zatem wraz z Ng Mui w góry i zaczęła trenować kung fu.

Ćwiczyła dzień i noc z wielkim zaangażowaniem, co spowodowało, że opanowała techniki po mistrzowsku. Po powrocie do miasteczka pokonała w walce natarczywego adoratora i rozwiązała problem niechcianego ślubu. Niedługo potem mniszka Ng Mui opuściła klasztor Białego Żurawia i wyruszyła drogę po całym kraju. Przed podróżą kazała Wing Tsun bezwzględnie przestrzegać tradycji kung fu, rozwijać i pielęgnować swoje umiejętności po zawarciu małżeństwa. Po ślubie Wing Tsun nauczyła kung fu swojego męża, Leung Bok Chaua. Wspólnie rozwijali i doskonalili nowy styl. Zajmując się handlem często podróżowali i na pewno byli świadkami wielu lokalnych turniejów i zwykłych bojek, które prawdopodobnie mogły mieć wpływ na rozwój tego stylu kung fu.

Staranny przekaz Wing Tsun Kung Fu z mistrza na ucznia

Leung Bok Chau, mąż Wing Tsun przekazał swoją wiedzę i doświadczenie pewnemu zielarzowi i osteologowi o nazwisku Leung Lan Kwai. Ten nigdy nie pokazywał nikomu swoich umiejętności mawiając, że nie są na widok publiczny. Kiedyś zapytał on swojego nauczyciela, jaka jest nazwa tego stylu kung fu. Po krótkim zastanowieniu Leung Bok Chau odpowiedział, że to kung fu jego żony, Wing Tsun. W ten sposób system zyskał swoją nazwę – Wing Tsun Kung Fu. Tak więc, chociaż słowa „wing tsun” po chińsku znaczą „piękna wiosna”, nazwa stylu nie pochodzi od pory roku, ale od imienia legendarnej mistrzyni. Leung Lan Kwai był bardzo ostrożny w doborze swoich uczniów. Do tego stopnia, że przez całe swoje życie przyjął ich tylko dwóch. Jeden z nich nauczył się tylko kilku technik ręcznych, ale drugi, Wong Wah Bo, poznał cały system.

Wzbogacenie Wing Tsun Kung Fu o techniki długiego kija

Wong Wah Bo był aktorem chińskiej opery. W tamtych czasach trupy oper chińskich podróżowały po rzekach dżonkami wraz z całą ekipą teatru oraz wyposażeniem od miasta do miasta dając w nich przedstawienia. Wielu z tych aktorów znało różne sztuki walki, które służyły im za materiał w przedstawieniach. Wong Wah Bo pływał na dżonce razem z innym członkiem trupy – Leung Yee Taiem. Okazało się, że jest on mistrzem w walce długim kijem. Techniki, których używał, nazywały się „Lok Dim Bon Kwun” (forma sześciu i pół punktu długiego kija).

Tai nauczył się tych technik od buddyjskiego mnicha Chi Shina (Gee Shina), towarzysza mniszki Ng Mui z klasztoru Siu Lam, jednego z Pięciu Starszych, który tak samo jak Ng Mui ukrywał się przed represjami ze strony dynastii Qing. Wong Wah Bo i Leung Yee Tai podziwiali swoje umiejętności i zdecydowali się wymienić się swoją wiedzą. Razem opracowywali sposób adaptacji technik długiego kija do Wing Tsun Kung Fu. W ten sposób system został wzbogacony, a Leung Yee Tai został jego spadkobiercą. Gdy Leung Yee Tai był już w podeszłym wieku, przekazał swoją wiedzę Leung Janowi, zielarzowi z Fatshan, który stał się kolejnym spadkobiercą technik Wing Tsun Kung Fu.

Wing Tsun Kung Fu w dobrych rękach doktora

Leung Jan pochodził z bogatej rodziny. Prowadził w Fatshan aptekę i był lekarzem. Jako wybitny przedstawiciel swojego zawodu cieszył się uznaniem wśród pacjentów. W wolnym czasie studiował literaturę oraz sztuki walki. Znał wiele różnych technik, ale chciał zgłębiać wiedzę i ją uporządkować. Nie uznawał technik opierających się wyłącznie z sile i agresji, ani również tych przepełnionych pięknymi, ale zbędnymi ozdobnikami. Długo poszukiwał idealnego systemu oraz dobrego nauczyciela.

Jego poszukiwania stylu i mistrza zakończyły się, kiedy spotkał Leung Yee Tei i poznał Wing Tsun Kung Fu. Był do tego stopnia zafascynowany tą koncepcją, że poświęcił resztę swojego życia na jego dogłębne poznanie oraz doskonalenie umiejętności. Szybko osiągnął w nich mistrzostwo, a dzięki swoim osiągnięciom stał się tak sławny, że liczni wojownicy przybywali z różnych stron, by zmierzyć się z nim. Ostatecznie zyskał sobie tytuł „króla Wing Tsun Kung Fu” a słowa Wing Tsun i Leung Jan stały się w Fatshan synonimami. Leung Jan nie postrzegał siebie jako nauczyciela Wing Tsun, ale jego umiejętności kazały mu przyjąć uczniów.

Zostali nimi m.in. jego dwaj synowie, Leung Bik i Leung Tsun, jednak to nie oni zostali spadkobiercami stylu. Leung Jan zawsze po zamknięciu apteki ćwiczył Wing Tsun Kung Fu razem z uczniami. W pobliżu znajdował się kantor, który prowadził niejaki Chan Wah Shun. Codziennie po zamknięciu kantoru Chan Wah Shun podkradał się na zaplecze apteki Leung Jana i przez szparę w ścianie obserwował ćwiczenia. Leung Jan stał się dla niego idolem kung fu. Obserwował każdy jego ruch i starał się zapamiętać i powtarzać u siebie w domu. W końcu zdecydował się poprosić Jana o naukę, ale on stanowczo odmówił. Nauczało się wówczas głównie członków rodziny, aby zachować wiedzę o Wing Tsun Kung Fu w tajemnicy.

Wśród uczniów Leung Jana był chłopak o przydomku Wah Drewniany Człowiek, który pewnego razu przyprowadził właściciela kantoru na zaplecze apteki. Był tam tylko syn Jana, Leung Tsun, który chciał sprawdzić jego umiejętności. Nie był on jednak sumiennym uczniem i podczas starcia uszkodził ulubiony fotel ojca. Wieczorem doktor zauważył, że popsuty mebel strasznie się chybocze. Starszy syn zrelacjonował mu wszystko, a w wyniku dalszych dociekań wyszło na jaw, że właściciel kantoru nie tylko przyja źni się z jego uczniem, Wah Drewniany Człowiek, ale również potajemne uczy się od niego technik Wing Tsun Kung Fu. Leung Jan będący pod wrażeniem jego determinacji postanowił przyjąć go na ucznia. W ten sposób Chan Wah Shun stał się najlepszym uczniem doktora i poznał sekrety Wing Tsun Kung Fu.

Historia pierwszego nauczyciela Yip Mana

Chan Wah Shun był mało wykształconym człowiekiem, ale za to bardzo utalentowanym, zaciętym i upartym. Ponieważ zajmował się handlem, pozostawał w bliskim kontakcie z marginesem społecznym, gdzie potyczka była częstym sposobem rozwiązywania sporów. Miał zatem wiele okazji, by sprawdzić swoje umiejętności. Bardzo szybko rozwijał się i ostatecznie został następcą swojego mistrza, ówczesnym liderem Wing Tsun Kung Fu.

Wcześniej jednak urzędnicy dynastii Qing zaproponowali mu objęcie stanowiska głównego instruktora kung fu przy oddziałach Ośmiu Chorągwi, jak nazywano wojska Qing. Chan przyjął tę ofertę, ale tylko tymczasowo, a następnie wrócił do Fatshan, by tam nauczać Wing Tsun Kung Fu. Jednak, podobnie jak jego mistrz, nie postrzegał kung fu jako swojego głównego zajęcia, ale raczej jako sposób spędzania wolnego czasu. Przez trzydzieści sześć lat nauczania Chan wykształcił szesnastu uczniów, wraz ze swoim synem Chan Yu Minem, który pó źniej zasłynął jako „król kija siedmiu prowincji”. Innym wybitnym uczniem Chan Wah Shuna był Ng Chu So.

Opanował on cały system i pomagał swojemu nauczycielowi podczas treningów jako asystent. Pod koniec XIX wieku mistrz Chan wynajął do ćwiczeń rodową świątynię klanu Yip. Było to na 4 lata przed jego śmiercią. Przyjął wtedy szesnastego z kolei, ostatniego ucznia. Miał wówczas siedemdziesiąt lat. Uczniem tym był trzynastoletni chłopiec, gorący wielbiciel Chana i kung fu. Chan uczył chłopca przez trzy lata, aż do śmierci. W tym samym roku rodzina chłopca wysłała go na studia do Hong Kongu. Gdy Chan przyjmował go na swego ucznia, nawet mu się nie śniło, że zostanie on niezrównanym mistrzem Wing Tsun Kung Fu. Jego imię stało się w całym środowisku sztuk walki bardziej znane, niż któregokolwiek z poprzedników. Zdobył sobie sławę cierpliwością i ciężką pracą. Tym chłopcem był Wielki Mistrz Yip Man.

Yip Man niepokonany mistrz, który wprowadził Wing Tsun Kung Fu w XX wiek

Urodził się w 1893 roku w Fat Shan. Już jako dziecko interesował się sztukami walki, dlatego jako nastolatek zaczął trenować Wing Tsun Kung Fu. Po śmierci swojego pierwszego mistrza swoja naukę stylu kontynuował u Ng Chu So, a po przeprowadzce do Hong Kongu pod kierunkiem Leung Bika, syna Leung Jana. Na początku lat 40-tych założył swoją pierwszą szkołę. Przez lata mimo, że przenosił ją wielokrotnie, uczniów zainteresowanych Wing Tsun Kung Fu przybywało.

Reputacja Yip Mana jako niepokonanego w walce w dużej mierze się do tego przyczyniła. Gdy Yip Man skoczył 72 lat oficjalnie zamknął szkołę i przeszedł na emeryturą nauczając jedynie wybranych mistrzów na prywatnych lekcjach. Leung Ting był jednym z niewielu uczniów, którym Wielki Mistrz Yip Man przekazywał wiedzę. Tuż przed śmiercią mistrza zapytał on, kto zostanie spadkobiercą całego systemu Wing Tsun Kung Fu. Yip Man odparł, że będzie to osoba posiadająca najwięcej uczniów ze znaczącymi rezultatami (Roots & Branches of Wing Tsun rok 2000). 2 grudnia 1972 roku Wielki Mistrz zmarł w wieku 79 lat w swoim mieszkaniu na ulicy Tong Choi.

Wing Tsun Kung Fu na całym świecie dzięki Sijo Leung Ting

Leung Ting rozpoczął swój trening Wing Tsun w wieku 13 lat. Pierwszymi instruktorami byli bracia jego matki Cheng Fook i Cheng Pak, ćwiczący w ówczesnej szkole Yip Mana. W wieku 18 lat został asystentem w ich klubie i pomagał im w nauczaniu. Leung Ting był ostatnim prywatnym uczniem Mistrza Yip Mana. Poznawał koncepcję w ostatniej fazie nauczania mistrza jako prywatny uczeń „uczeń za zamkniętymi drzwiami.

Dzięki temu nauczył się najbardziej zaawansowanych i zmodyfikowanych pod kątem skuteczności technik stylu. Dlatego Wing Tsun z jego przekazu różni się od odmian nauczanych w latach 50-tych. Sijo Leung Ting zmienił także pisownię swojej szkoły na Wing Tsun (wcześniej Wing Chun), aby odróżnić przekaz od innych uczniów Yip Mana. W 1972 roku założył International Wing Tsun Association. Propagował styl w Europie, a w latach osiemdziesiątych XX wieku uczynił go najpopularniejszą odmianą kung fu w Europie. Wcześniej, w 1967 roku za zgodą Mistrza Yip Mana otworzył Leung Ting Gym w Hongkongu – kwaterę główną International Wing Tsun Association. Przedstawicielem International Wing Tsun Association na Europę wschodnią jest Si-Kung Nobert Maday (8. stopień mistrzowski), który od wielu lat jest prywatnym uczeniem Sijo Leueng Tinga.